Saskia Mevis,
Certified Facilitator
Een tijd geleden was mijn kat Kelly onverklaarbaar ziek. Niets hielp of veranderende het. Ik stelde haar de vraag: ‘ben je mij aan het helen?’ Ja, en dat was zichtbaar. Haar lichaam was hard aan het werk en had het zwaar.
Als onze dieren ziek zijn of het zwaar hebben, kiezen we vaak om elders te zoeken naar een oplossing, dat is wat we geleerd hebben. We vergeten te vertrouwen op wat zij weten, wat zij weten over wat een bijdrage is voor hun lichaam.
Ons lichaam reageert constant op alle projecties en oordelen, net als de lichamen van dieren. Als we zouden stoppen met projecteren en oordelen, zouden ze met veel meer gemak door dingen heen bewegen. Dit is een groot iets wat wij kunnen veranderen.
“Onze dieren zijn in toelating van het onbewustzijn dat we kiezen, als wij zouden evolueren, kunnen zij ook veel meer zijn” (Dain Heer). Wat als we zouden committeren aan evolueren, wetende dat we daarmee grootsere mogelijkheden voor onze dieren creëren?
Dieren ontvangen met gemak onze standpunten en zonder enig oordeel faciliteren ze ons. Wat als dat niet verkeerd is? Wat als we alleen hoeven te vragen wat zij nodig hebben? Het is ons standpunt dat hen ervan weerhoudt de grootsheid te zijn die ze daadwerkelijk zijn.
Wat vergt het van ons om in onze eigen grootsheid te stappen en veel meer als dieren te functioneren? Meer toelating, meer gemak en geen standpunt over wat goed of fout is? Wat kunnen wij kiezen en zijn zodat dieren met totaal gemak met ons kunnen leven?
En Kelly-kat? Zij heeft me laten zien wat helen zonder standpunten is en wat er mogelijk is voorbij aan wat we in deze realiteit kiezen. Ze is nog steeds de magische kat die de wereld op haar eigen unieke en speciale manier verandert…
