Het motto van Access Consciousness is ‘Mensen in staat stellen om te weten dat ze weten’. Het is de bedoeling dat mensen overal vraagtekens bij zetten… zelfs bij Access. Wat voor jou waar is, zal je altijd lichter laten voelen en alleen jij kunt weten wat waar is voor jou. Hier is een recente inzending voor ons blog van journalist, cabaretier en schrijver Hagit Ginzburg.
Gast blogpost door Hagit Ginzburg, Israëlische journalist, cabaretier en editor
Ik zet elke dag vraagtekens bij Access Consciousness. Elke keer dat ik één van de tools ervan gebruik, is er nog steeds een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Dit is te gemakkelijk om waar te zijn.” Elke keer dat het woord ‘sekte‘ voorbijkomt – soms gebeurt dat als één van mijn vrienden die ook cabaretier zijn de draak met me steken, omdat ik nu ‘in een sekte zit’, soms is dat als er een artikel verschijnt dat heel overtuigend stelt dat Access een sekte is – heb ik er mijn vraagtekens bij. Wordt er hier een spelletje met me gespeeld? Wordt er gespeeld met mijn hoofd? Ben ik één van die zwakke mensen die je gemakkelijk iets kunt wijsmaken? Zijn deze mensen gek? Ben ik gek?
Maar dan gebeuren er twee dingen: ten eerste realiseer ik me dat vragen stellen een tool is die ik van Access Consciousness heb gekregen. En ten tweede: dit gekke, rare spul werkt echt.
Ik herinner me wat maakte dat ik dit ooit ging doen – het was de chronische pijn in mijn pols, waar ik jarenlang last van heb gehad. Het verdween op de dag dat dr. Dain Heer, co-creator van Access Consciousness, me deze kleine tool gaf, genaamd ‘van wie is dit?’. Poef – weg pijn. Ja, het was zo gemakkelijk en ik besefte dat er meer was dat ik hier moest ontdekken.
Er is zoveel gebeurd in de 7 maanden sinds ik meer ben gaan ontdekken met Access Consciousness. Ik ben minder depressief en minder bang. Ik loop niet meer rond in deze wereld denkend dat mijn leven leeg en zinloos is (en ik weet nu dat het nooit leeg en zinloos was). Ik heb geleerd om andere keuzes te maken voor mezelf: ik heb geleerd om meer mij te zijn – iets dat niet makkelijk is voor iemand die haar hele leven heeft geprobeerd om iemand anders te zijn. Ik voel dat ik het waard ben.
Ik heb de mensen die me kwetsten of me misbruikten laten gaan, ik ben niet meer bang voor het onbekende. Ik heb zoveel momenten gekend van vreugde en gemak, meer dan ik ooit had kunnen dromen. Mijn leven is nu als een eindeloze zee van mogelijkheden, in plaats van de donkere, verwrongen mist die het ooit was. Mijn seksleven is beter, ik voel me beter in mijn eigen lichaam. Allemachtig, ik vind mijn lichaam nu echt leuk en ik geniet er nu van, na 34 jaar van eetstoornissen en mijn lichaam niet mooi vinden. Ik ben letterlijk licht geworden.
Ik heb mensen ontmoet die mij niet veroordelen, of zichzelf, die ervoor kiezen om het drama van elke dag te laten gaan. Ik heb een paar geweldige vrienden gemaakt.
Ik heb een jonge vrouw anorexia zien overwinnen, alleen maar door het boek ‘BeingYou, Changing the World’ te lezen. Ik heb mijn vrienden gelukkiger en lichter zien worden, zonder maar één dollar uit te geven en zonder ook maar naar één cursus van Access Consciousness te gaan – gewoon door naar de gratis online video’s te kijken en artikelen te lezen en met mij te praten. Ik heb veranderingen gezien die ik nooit voor mogelijk hield. Ik zie ze elke dag opnieuw.
En bovendien ben ik bewust geworden. Ja, ik kan voor een groep mensen zitten en de energie zijn die hen toestaat om me te vertellen wat ze doormaken. Ja, ik weet wat ik kan zeggen om lichtheid in hun wereld te creëren. Ja, ik ben nu diegene – die maffe, spirituele, energieke persoon die over rare dingen praat. Ja, het maakt me niet uit wat je van me vindt. Echt niet. Ik heb het drukker met deze wereld beter te maken.
Vormen de journalisten die de verhalen schrijven over Access Consciousness een sekte door dat te doen? Nee, zij willen gewoon pakkende koppen, en ‘Alarm: nieuwe sekte’ is een verdomd goeie kop. Hoe ik dat weet? Omdat ik ook een journalist ben. En dat ben ik al 21 jaar lang.
Ik weet hoe zulke artikelen worden geschreven – er is maar één boos iemand voor nodig die contact opneemt met het tijdschrift of de verslaggever. Dat is alles. Ze hebben echt geen tijd om het te onderzoeken, of om mensen te vinden die deze ‘sekte’ hebben geprobeerd en die weleens een andere kijk op de zaak zouden kunnen hebben. In plaats daarvan doen ze er cynisch over, zoals – zo denken ze – een journalist moet zijn, en ze zijn zelfs een tikkeltje gemeen. Waarom? Omdat ze dat kunnen doen.
En dan hebben ze hun pakkende titel, en mensen reageren erop met gemene opmerkingen, en ze krijgen hun kleine ego boosts, dat warme gevoel van binnen, denkend dat ze helpen om de slechteriken te pakken. Maar het is niet het hele plaatje. Dat is het nooit. Het is alleen maar het makkelijke plaatje – het plaatje dat zij gemakkelijk kunnen creëren. Zij staan er niet eens bij stil dat de ‘slechteriken’ misschien zo slecht nog niet zijn.
Als ik vandaag een artikel zou schrijven over Access Consciousness, zou ik waarschijnlijk de meest objectieve journalist van allemaal zijn, omdat ik Access al 7 maanden aan het ontdekken ben en er vragen over stel. Ik zie het hele plaatje.
En weet je, mijn artikel zou gaan over de ruimte en de veranderingen die het mensen biedt. Ja, mensen die naar Access Consciousness komen, kunnen zich vaak verloren voelen of kwetsbaar zijn, maar het stelt hen in staat om iets anders te zijn. En ik kan daarover schrijven omdat ik het heb gezien, en ik had geen oordelend familielid dat me iets in het oor fluisterde.
Als die verslaggevers Access Consciousness ooit echt zouden onderzoeken, zouden ze zo teleurgesteld zijn als ze erachter zouden komen dat het niet probeert om mensen te beheersen of manipuleren, het dwingt niemand om te betalen voor cursussen – mensen kunnen de meeste tools online gratis krijgen, of voor een habbekrats. Niemand zegt er: “Daar is je goeroe, trouw nu met hem en schenk hem 13 kinderen.” Oh, en er is ook niemand die zichzelf een goeroe noemt. Dat woord wordt eigenlijk nooit gebruikt. Valt dat even tegen!
Dus ja, mensen mogen het raar vinden, maar weet je wat? Het werkt verdomd goed. Dus wat maakt het uit?
Hagit Ginzburg is een Israëlische journalist, cabaretier en editor. Ze schrijft al meer dan 20 jaar voor Israëlische media-agentschappen, sinds haar veertiende (1994). Mw. Ginzburg werkt tegenwoordig als adjunct-hoofdredacteur van het tijdschrift Menta, Israëls toonaangevende tijdschrift over wellness.
Oorspronkelijke tekst: http://access-consciousness-blog.com/2017/02/question-access-consciousness-every-day/
